تازه های علمی گروه آموزش بهداشت و ارتقاء سلامت
تب دِنگی نام یک بیماری ویروسی است. به آن تب دنگ، تب دانگ و تب استخوان‌شکن هم گفته‌اند. این بیماری از طریق پشه‌ای به نام پشه آئدس به انسان منتقل می‌شود. این پشه که به ببر آسیایی مشهور شده است در مناطق استوایی جهان به‌ویژه آسیای جنوب شرقی از جمله مالزی وجود دارد این بیماری گسترش زیادی یافته و تلفات انسانی زیادی برجای گذاشته است. علائم این بیماری سردرد، کمردرد و پشت درد، تب معمولاً شدید و در برخی موارد خارش و جوش در قسمت‌های مختلف بدن است. موارد مرگش ۱ در هزار گزارش شده است.
تب دنگی عفونتی است که توسط ویروس دنگی ایجاد می‌شود. پشه‌ها عوامل منتقل‌کننده (یا پخش‌کننده) این ویروس هستند. تب دنگی به عنوان «تب استخوان شکن» نیز شناخته می‌شود، چرا که به دلیل درد شدید حاصل از آن بیمار تصور می‌کند استخوان‌هایش در حال شکستن هستند. برخی نشانه‌های تب دنگی عبارتند از تب، سردرد، حساسیت‌های پوستی مشابه سرخک و درد در ماهیچه‌ها و مفاصل. ممکن است تب دنگی در تعداد کمی از بیماران به یکی از دو گونه خطرناک و کشنده تبدیل شود. گونه اول تب هموراژیک دنگی است که باعث خونریزی، ترشح مایعات به بیرون از عروق خونی و کاهش پلاکت‌های خون می‌شود. گونه دوم سندروم شوک دنگی است که باعث افت فشار شدید می‌شود. ویروس دنگی ۴ نوع متفاوت دارد. اگر فردی به یک نوع از ویروس‌ها مبتلا شود، تا آخر عمر به آن نوع ویروس مصونیت دارد. اگر چه، در برابر سه گونه دیگر فقط تا مدت محدودی مصونیت دارد. اگر بعدها به یکی از سه نوع دیگر این ویروس مبتلا شود، ممکن است مشکلاتی جدی برای او ایجاد شود. واکسنهای متنوعی تولید و برای استفاده در انسان تأیید شده‌اند.
اولین توصیف‌های تب دنگی در سال ۱۷۷۹ نوشته شده‌اند. در اوایل قرن بیستم، دانشمندان دریافتند که این بیماری توسط ویروس دنگی ایجاد شده و از طریق پشه‌ها منتقل (یا پخش) می‌شود.
علایم و نشانه‌ها
نزدیک به %۸۰ از بیماران مبتلا به ویروس دنگی (۸۰ از ۱۰۰ نفر) هیچ گونه نشانه‌ای نداشته یا نشانه‌های بسیار خفیفی (مانند تب ملایم) دارند فقط وضعیت %۵ از بیماران (۵ از ۱۰۰ نفر) وخیم می‌شود. برای تعداد بسیار کمی از این افراد بیماری کشنده خواهد بود بیشتر مواقع نشانه‌ها بین ۴ تا ۷ روز آشکار می‌شوند بنابراین اگر شخصی از مکانی که ویروس دنگی در آن شایع است بازگردد و پس از ۱۴ روز نشانه‌ها را در خود مشاهده نکند، به ویروس دنگی مبتلا نشده است. معمولاً نشانه‌ها در کودکان مبتلا به ویروس دنگی، مشابه سرماخوردگی معمولی یا گاستروآنتریت (آنفلوآنزای معده، برای مثال استفراغ و اسهال) است با این حال احتمال پدید آمدن مشکلات حاد برای کودکان بسیار بیشتر است
سیر بالین
نشانه‌های معمول تب دنگی عبارتند از تبی که به‌طور ناگهانی آغاز می‌شود، سردرد (معمولاً پشت چشم‌ها)، حساسیت پوستی و درد ماهیچه‌ها و مفاصل. نام مستعار این بیماری، «تب استخوان‌شکن»، نشان‌دهنده شدت این درد است. تب دنگی در سه مرحله اتفاق می‌افتد: تب، وخامت، بهبودی. در مرحله تب، شخص دچار تب شدید می‌شود. معمولاً تب بالای ۴۰ درجه سلسیوس (۱۰۴ درجه فارنهایت) است. هم چنین ممکن است شخص دردهای عمومی و سردرد داشته باشد. مرحله تب اغلب بین ۲ تا ۷ روز ادامه می‌یابد در روزهای اول و دوم بیماری، حساسیت به صورت پوست گلگون (قرمز رنگ) نمایان می‌شود. با پیشرفت بیماری (روزهای ۴ تا ۷) حساسیت مشابه سرخک می‌شود. ممکن است دانه‌های کوچک قرمز (پتشی) روی پوست نمایان شوند. این لکه‌ها با فشار موضعی از بین نمی‌روند. این دانه‌های قرمز از پاره شدن مویرگ‌ها پدید می‌آیند. ممکن است فرد از غشاء مخاطی بینی و دهان خونریزی کند. خود تب نیز ممکن است پایین آمده ولی دوباره برای مدت یک یا دو روز بازگردد. این روند برای هر فرد متفاوت است.
برخی افراد پس از برطرف شدن تب شدید وارد مرحله وضعیت وخیم می‌شوند. وضعیت وخیم بین ۱ تا ۲ روز ادامه می‌یابد در این مرحله ممکن است مایعات در ناحیه سینه و شکم جمع شود. دلیل این پدیده خونریزی رگ‌های کوچک است. مایع تراکم می‌یابد و دیگر در بدن و دستگاه گردش خون جریان نمی‌یابد. به این معنا که اندامهای حیاتی (مهم‌ترین اندامهای بدن) به اندازه معمول خون دریافت نمی‌کنند. به همین دلیل اندام‌ها به‌طور طبیعی کار نمی‌کنند. همچنین ممکن است شخص به شدت خونریزی کند (معمولاً از دستگاه گوارش) کمتر از %۵ از افراد مبتلا به ویروس دنگی دچار شوک دستگاه گوارش، سندروم شوک دنگی و تب هموراژیک دنگی است احتمال پدیدار شدن مشکلات جدی برای فردی که قبلاً به نوعی از دنگی مبتلا شده باشد (عفونت ثانویه) بیشتر است. در مرحله بهبودی مایعی که رگ‌ها خارج شده بود به جریان خون بازمی‌گردد مرحله بهبودی معمولاً ۲ تا ۳ هفته طول می‌کشد. وضعیت بیمار در این مرحله بهتر می‌شود. با این حال ممکن است آن‌ها دچار خارش شدید و ضربان قلب پایین شوند. در این مرحله ممکن است وضعیت ازدیاد حجم مایعات پیش بیاید (که در آن حجم مایعات جذب شده از حجم مایعاتی که قبلاً از رگ‌ها خارج شده بودند، بیشتر است). این حالت بر مغز تأثیر می‌گذارد، باعث تشنج یا سطح متفاوتی از هوشیاری شود (که در آن تفکر، آگاهی و رفتار فرد با اوقات عادی متفاوت است
پژوهش
دانشمندان به پژوهش در مورد راه‌های پیش‌گیری و درمان دنگی ادامه می‌دهند. همچنین پیرامون کنترل پشه‌ها، ساخت واکسن، و ساختن داروهای مقابله با این ویروس کارهایی انجام می‌شود
کارهای ساده زیادی برای کنترل پشه‌ها انجام شده است. برخی از آن‌ها جواب داده است؛ مثلاً می‌توان ماهی گوپی (Poecilia reticulata) یا پاروپایان را در آب‌های راکد رها کرد تا لارو (تخم) پشه را بخورند
دانشمندان به کار بر روی واکسنی برای محافظت افراد در برابر هر چهار نوع دنگی ادامه می‌دهند. برخی دانشمندان نگران هستند که واکسن ممکن است از طریق افزایش وابستگی به پادتن (ADE) موجب افزایش خطر بیماری وخیم شود بهترین واکسن احتمالی، چند ویژگی متفاوت خواهد داشت. اول این‌که ایمن خواهد بود. دوم این‌که پس از یک یا دو تزریق تأثیر خواهد گذاشت. سوم این‌که در برابر تمام انواع ویروس دنگی محافظت خواهد کرد. چهارم این‌که موجب افزایش وابستگی به پادتن نمی‌شود. پنجم این‌که حمل و نگهداری آن آسان خواهد بود. ششم این‌که کم هزینه و به‌صرفه خواهد بود. تا سال ۲۰۰۹ تعدادی واکسن آزمایش شده‌اند دانشمندان امیدوارند که اولین واکسن (یا واکسن‌ها) تا سال ۲۰۱۵ برای مصرف عموم آماده شود
همچنین دانشمندان کار بر روی ساخت داروهای ضدویروس را ادامه می‌دهند که برای درمان حملات تب دنگی و محافظت مبتلایان از ابتلا به عوارض وخیم می‌باشد. آن‌ها همچنین برای کشف ساختار پروتئینی ویروس کار می‌کنند. این کار ممکن است به ایشان کمک کند تا داروهایی تولید کنند که برای درمان تب دنگی به‌خوبی عمل کند.
منابع:
Wayback Machine in the Merriam-Webster Dictionary
dengue in Oxford Dictionaries
Whitehorn J, Farrar J (2010). “Dengue”. Br. Med. Bull. ۹۵: ۱۶۱ ۷۳. doi:1093/bmb/ldq019. PMID20616106.
WHO (2009), pp.14–16.
Reiter P (۲۰۱۰-۰۳-۱۱). “Yellow fever and dengue: a threat to Europe?”. Euro ۱۵ (۱۰): ۱۹۵۰۹. PMID 20402310.
Gubler (2010), p. 379.
Ranjit S, Kissoon N (July 2010). “Dengue hemorrhagic fever and shock syndromes”. Pediatr. Crit. Care Med. ۱۲ (۱): ۹۰–۱۰۰. doi:1097/PCC.0b013e3181e911a7. PMID 20639791.
Varatharaj A (2010). “Encephalitis in the clinical spectrum of dengue infection”. Neurol. India. ۵۸(۴): ۵۸۵–۹۱. doi:4103/0028-3886.68655. PMID 20739797.
Chen LH, Wilson ME (2010). “Dengue and chikungunya infections in travelers”. Curr. Opin. Infect. Dis. ۲۳(۵): ۴۳۸۴۴. doi:1097/QCO.0b013e32833c1d16. PMID 20581669.
WHO (2009), pp. 25–27.
Wolff K, Johnson RA (2009). “Viral Infections of Skin and Mucosa”. Fitzpatrick’s Color Atlas and Synopsis of Clinical Dermatology (6th ed.). New York: McGraw-Hill Medical. pp. ۸۱۰–۲. ISBN9780071599757.
Knoop KJ, Stack LB, Storrow A, Thurman RJ (2010). “Tropical Medicine”. Atlas of Emergency Medicine (3rd ed.). New York: McGraw-Hill Professional. pp. ۶۵۸–۹. ISBN 0071496181.
Gould EA, Solomon T (February 2008). “Pathogenic flaviviruses”. The Lancet. ۳۷۱(۹۶۱۱): ۵۰۰–۹. doi:1016/S0140-6736(08)60238-X. PM